Naikan van een persoon met ADHD

"Ik heb toch zo veel liefde gekregen" 

幸福ニュース第619号ADHD© Shinko Oyama

Ik heb Naikan leren kennen naar aanleiding van een consultatie bij mijn psychiater. Terwijl wij aan het bespreken waren hoe we verder zouden gaan met mijn therapie liet hij het woord "Naikantherapie" vallen.

Ik zocht informatie over Naikan via het internet, en hoe meer ik er over las hoe meer ik de indruk kreeg dat deze therapie wel eens heel geschikt zou kunnen zijn voor de problemen waar ik mee te kampen had, en dus nam ik contact op en schreef me in voor een week Naikan. Om eerlijk te zijn was het toch met heel wat twijfels, en ik voelde wel veel ongerustheid.connection isolation


Behalve mijn aangeboren ADHD leed ik ook al een tiental jaar aan een dwangstoornis (OCD), en sinds mijn kindertijd aan een hechtingsstoornis. Ik had een hele reeks problemen waar ik zelf niet mee om kon gaan, en ik kon mezelf niet in toom houden.


Door mijn eigen toedoen had ik problemen in de sociale omgang met mensen en op het werk, en ik leed onder een depressieve stemming.
Ondanks dat alles probeerde ik mij als het ware aan de laatste strohalm vast te houden, of op de goden beroep te doen, en ik nam verlof om hier naartoe te komen.


Tot en met de derde dag Naikan had ik geen nieuwe ideeën of inzichten en ik kon me niet inleven in Naikan. Ik voelde veel ongeduld omdat het niet vooruitging.


Ik had fotoalbums met foto's uit mijn kindertijd meegebracht en aan de hand daarvan deed ik mijn uiterste best om mij iets te herinneren, maar mijn hoofd was vol slechte gedachten en herinneringen aan recente pijnlijke gebeurtenissen, en ik kon mij niet concentreren. Ik verviel herhaaldelijk in "omgekeerde Naikan" en ik ging dikwijls op de grond of op een matras liggen of ging naar buiten tot aan het centraal tempelgebouw.


Maar ik voelde al die tijd ook wel het aangename van het verblijf achter het kamerscherm en de goede verzorging met de drie maaltijden per dag. Het tempelgebouw was voor mij ook een grote steun. Ik kon goed voelen dat ik rustig werd als ik in de tempel voor de Boeddha ging bidden.


De vierde dag kwam er plots verandering. De herinneringen aan mijn kindertijd met mijn moeder werden plots levendig en ik begon te begrijpen met welk gevoel mijn moeder in die tijd met mij omgegaan was.

Tot daar gekomen werd ik mij plots bewust van de vraag "Wat heb ik voor mijn moeder teruggedaan?" 

Hoezeer ik ook nadacht, ik kon mij niets herinneren, en toen ik uiteindelijk niet anders kon dan vaststellen dat ik niets voor haar gedaan had was dat een grote schok voor mij. Ik kon mij goed herinneren hoe ik dacht dat het normaal was dat ouders alles voor hun kinderen deden, en hoe ik met mijn vader en moeder omgegaan was met een houding die scheen te vertellen: "Het is hier allemaal van mij."  Ik voelde hierbij heel erge schaamte.

Ik deed niets anders dan mijn ouders last berokkenen en toch deden zij werkelijk alles voor mij, maar bij mij was nergens een zuchtje dankbaarheid te bespeuren. Ik was er integendeel verkeerdelijk van overtuigd dat ik mijn leven op eigen kracht leidde, en vooral tegenover mijn moeder maakte ik zelfs verwijten. Ik merkte voor het eerst dat ik mijn moeder altijd de schuld gegeven had van al mijn leed, en dat ik haar verweet dat ik vanaf mijn 12 jaar niet meer bij mijn ouders opgegroeid was en dat ik geen broers of zussen had. 

Dat ik een hechtingsstoornis had was volgens mij de schuld van de slechte opvoedingsmethode van mijn moeder geweest. Dat ik een aangeboren stoornis had was volgens mij de schuld van de genen van mijn moeder. Dit soort dingen had ik ook met evenveel woorden uitgesproken, mijn moeder daarover verwijten gemaakt. En nu voelde ik geweldig veel schaamte om mijn eigen lomp en eigenlijk beklagenswaardig gedrag.

Ik had al die jaren genoten van de gratuite liefde van mijn moeder, en ik had daar nooit bewust bij stil gestaan. Integendeel, ik was helemaal niet goed voor mijn ouders, en er zijn geregeld perioden geweest waarin ik elke dag aan sterven dacht, en ik heb ook ooit een zelfmoordpoging gedaan zodat ze met mij naar het ziekenhuis moesten.

Na de vijfde dag kwam ik elke dag wel tot een nieuw inzicht. Dat gebeurde op verschillende manieren. Dan kon mij bijvoorbeeld plots iets te binnen schieten terwijl ik 's nachts wakker lag en naar de sterren keek of terwijl ik in het tempelgebouw aan het bidden was.

En samen met de dankbaarheid ten aanzien van vader en moeder begon de dankbaarheid tegenover vrienden, leraars, vroegere liefdespartners, de natuur en alle dingen ook op te borrelen.wired

Telkens als ik Naikan deed kwamen mij de tranen in de ogen door sterke gevoelens van dankbaarheid en vanwege het besef dat ik niets had kunnen teruggeven. Ik was werkelijk een hebzuchtige en zondige mens.

Ik heb geleefd dank zij de opvoeding door mijn vader, in de liefde van mijn moeder, en met de steun van veel mensen en dingen. Ik had alle hoop in het leven verloren en ik heb veel fouten begaan. Het leven dat ik geleid heb telde veel echt beschamende situaties.

Maar door de inzichten die ik dank zij Naikan verworven heb ben ik terug in contact gekomen met mijn echte en geliefde zelf, en kan ik mezelf aanvaarden zoals ik ben, en met nieuwe ogen naar mezelf kijken.

Mijn hart is vol dankbaarheid jegens mijn vrienden, en vader en moeder, die mij met bemoedigende lieve woorden naar hier gestuurd hebben voor deze therapie. Mijn gemeende dank gaat ook naar alle mensen die mij hier gedurende deze Naikan training ondersteund hebben, de Naikanbegeleider, en de Boeddha.

Ik zou nu graag verder door het leven gaan zonder ooit te vergeten om die originele intentie van dankbaarheid in het hart te dragen. Door echt met mijzelf in ontmoeting te treden en mij met mijn manier van zijn te confronteren ben ik opnieuw beginnen leven. "Een hart dat vergeeft, een hart dat liefheeft. Ik heb toch zo veel liefde gekregen."